ΘΑΥΜΑΤΑ

Ονομάζομαι Μαρκετάκη Ειρήνη. Κατάγομαι και ζω στο χωριό Άγιος Μύρωνας του Ηρακλείου Κρήτης. Είμαι παντρεμένη με τον Σηφάκη Ιωάννη και έχουμε αποκτήσει δύο παιδιά. Θέλω να σας διηγηθώ το περιστατικό που έγινε με την κόρη μας Κ., το καλοκαίρι του έτους 2011.
Ήταν ένα υγιέστατο κοριτσάκι, ώσπου μια μέρα άρχισε να παραλύει το αριστερό της χέρι και σε διάστημα μιας εβδομάδας παρέλυσε όλο το σώμα. Νοσηλεύτηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων του ΠΑ.Γ.Ν.Η για δύο μήνες, ώσπου οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχε το σύνδρομο Guillain-Barre.
Όπως ήταν φυσιολογικό, αμέσως ο σύζυγός μου και εγώ ανησυχήσαμε πολύ, διότι οι γιατροί ας είπαν ότι παρόλο που τους συνέβαινε για πρώτη φορά τέτοιο περιστατικό, και τόσο βαριά μορφή του συνδρόμου, που μπορούσε να επιφέρει και το θάνατο, θα έκαναν ότι ήταν δυνατόν από ιατρικής πλευράς. Η πρώτη μας σκέψη ακούγοντας τα λόγια αυτά ήταν ο Άγιος Μύρωνας, ο θαυματουργός Άγιος του χωριού μας.

Καθημερινώς επισκεπτόμαστε τη Σκήτη του Αγιάσματος και το Ναό του παρακαλώντας τον ευλάβεια για την υγεία του παιδιού μας. Κάθε μεσημέρι και βράδυ, αμέσως μετά το επισκεπτήριο στη ΜΕΘ Παίδων, κάναμε παράκληση στη Σκήτη του. Ήταν ημέρα Παρασκευή μεσημέρι που είχαμε κατέβει στη Σκήτη για την καθιερωμένη παράκληση γεμάτοι αγωνία, διότι καθυστερούσαν να έρθουν τα φίλτρα ενός μηχανήματος από χώρα της Ευρώπης, που θα βοηθούσε στην ομαλή εξέλιξη της υγείας της κόρης μας. Την ώρα της παράκλησης, άκουσα κάποιον να φωνάζει στον σύζυγό μου «Γιάννη, Γιάννη, έλα!». Αμέσως βγήκα έξω, κοίταξα τριγύρω, όμως δεν υπήρχε κανείς. Ρώτησα τον σύζυγό μου αν άκουσε τη φωνή και μου απάντησε αρνητικά. Φύγαμε αμίλητοι με δάκρυα στα μάτια και πήγαμε στο σπίτι μας. Ο σύζυγός μου, καθώς ήταν άυπνος για μέρες, ξάπλωσε στον καναπέ, έκλεισε για λίγο τα μάτια και είδε σαν όραμα ότι βρισκόταν σ’ ένα μεγάλο κήπο με πανέμορφα πολύχρωμα λουλούδια και πρασινάδα. Ακριβώς απέναντί του καθόταν ένα γεροντάκι με μαύρα ρούχα και άσπρη μακριά γενειάδα. Τον κοιτούσε με τα μεγάλα του μπλε μάτια και με ένα πλατύ χαμόγελο του έγνεψε καταφατικά, χωρίς να του μιλήσει. Αμέσως μετά μας τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο ότι τα φίλτρα είχαν έρθει και θα άρχιζαν τη θεραπεία το συντομότερο δυνατόν.
Ο καιρός κυλούσε με τους γιατρούς να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για τη ζωή του παιδιού μας κι εμείς με τις προσευχές μας παρακαλούσαμε την Παναγία, τον Άγιο Μύρωνα, και άλλους αγίους να μας βοηθήσουν
Δύο βδομάδες αργότερα, Σάββατο πρωί, τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά. Στο σώμα του παιδιού μας που βρισκόταν σε καταστολή είχε εισβάλει ένα ενδονοσοκομειακό μικρόβιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια των γιατρών. «Φοβόμαστε ότι την σώσαμε από το Guillain-Barre και τώρα θα τη χάσουμε από το μικρόβιο». Φύγαμε τρέμοντας, με δάκρυα στα μάτια από το νοσοκομείο, με προορισμό το Ναό του Αγίου Μύρωνα. Εκεί συναντήσαμε τον ιερέα που μας προέτρεψε να επισκεπτούμε το μοναστήρι της Παναγιάς της Παλιανής στο Βενεράτο για προσευχή. Μόλις φτάσαμε εκεί, μας άνοιξε μια μοναχή το Ναό, λόγω ότι ήταν μεσημέρι. Ο σύζυγός μου προχώρησε στο πίσω μέρος του Ναού, στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, όπου προσευχόταν με ευλάβεια. Ενώ εγώ άναβα κερί στην είσοδο του Ναού, όταν ξαφνικά πέρασε από δίπλα μου μια μαυροφόρα γυναίκα σαν αστραπή. Ένιωσα σαν κάποιος να με ωθούσε να την αναζητήσω και παρόλο που ψάχναμε με τον σύζυγό μου όλο το ναό, δεν υπήρχε κανείς. Ρωτήσαμε τη μοναχή που μας είχε ανοίξει αν είδε αυτή κάποιον και η απάντησή της ήταν «Να είστε χαρούμενοι παιδιά μου, ήταν η Παναγιά μας, και να ξέρετε ότι θα πάνε όλα καλά με το παιδί σας!».
Φύγαμε με μία σιγουριά και θελήσαμε να ενημερώσουμε τον Ιερέα του χωριού μας για το γεγονός αυτό. Είχαμε όμως την αμφιβολία αν θα ήταν ανοιχτός ή όχι ο Ναός του Αγίου μας, διότι η ώρα ήταν 15.30΄, ώρα που σε καθημερινή βάση ο Ναός είναι κλειστός. Μόλις φτάσαμε στην ανοιχτή είσοδο του Ναού, είδαμε τον Ιερέα μας να έρχεται με φόρα προς εμάς και πριν του πούμε οτιδήποτε, σήκωσε τα χέρια ψηλά λέγοντας μας «Ξέρω τι είδατε, μια μαυροφορεμένη που πέρασε σαν αστραπή. Να ξέρετε ότι ήταν η Παναγιά και το παιδί σας θα γίνει καλά. Πηγαίνετε στο παιδί σας και μην αμφιβάλλετε για την πίστη σας».
Μας έκανε φοβερή εντύπωση το ότι ήξερε τι είχε συμβεί και ότι ήταν καταφατικός και σίγουρος γι’ αυτά που μας έλεγε. Προσπαθήσαμε να του μιλήσουμε, όμως δεν μας άφησε περιθώριο. Αμέσως τα πράγματα σχετικά με την υγεία της κόρης μας πήραν μια διαφορετική πορεία, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας.
Παρά τη βελτίωση της υγείας της, η παραμονή της στη ΜΕΘ Παίδων παρέμενε αναγκαία για λόγους αναπνευστικούς. Οι γιατροί άρχισαν να μας ενημερώνουν σχετικά με την τραχειοστομία που σκέφτονταν να κάνουν στο παιδί μας. Στην ιδέα και μόνο ήμασταν εντελώς αντίθετοι, όμως τι μπορούσαμε να κάνουμε; Εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας, στάξαμε στο στόμα της κόρης μας, όπου ήταν ακόμα διασωληνωμένη, λίγες σταγόνες από το υγρό των βρασμένων φύλλων της Αγίας Μυρτιάς. Αμέσως μετά μπήκαμε στο γραφείο των γιατρών για την καθιερωμένη καθημερινή ενημέρωση, όπου και μας ανακοίνωσαν ότι η κόρη μας θα βγει από την εντατική σε βάθος χρόνου και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ην τραχειοστομία της. Εμείς πιστεύαμε ότι η Παναγιά μας και ο Άγιος Μύρωνας θα έκαναν το θαύμα τους. Και το έκαναν!!! Την επόμενη μέρα, Τρίτη πρωί, όταν μπήκαμε στην εντατική, οι γιατροί είχαν σχηματίσει με τα σώματά τους ένα κλοιό γύρω από το κρεβάτι της κόρης μας, όπου όλοι μαζί με χαρούμενη όψη στα πρόσωπά τους φώναξαν με μία φωνή: «Έκπληξη!» και άνοιξαν τον κλοιό. Αντικρίσαμε την κόρη μας χωρίς σωληνάκια!!! Ναι μεν ακίνητη, αλλά χωρίς σωληνάκια.
Μεγάλη η χάρη σας Παναγία μου και Άγια Μύρωνα!!!
Οι γιατροί ερμήνευσαν το γεγονός σαν κάτι το περίεργο, και πίστευαν ότι η κόρη μας δεν θα αντέξει χωρίς μηχανική αναπνευστική υποστήριξη, γι’ αυτόν το λόγο παρέμεινε στην εντατική για μία επιπλέον εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι των γιατρών. Έπειτα από δύο μήνες, φύγαμε από το νοσοκομείο με προορισμό το σπίτι μας .
Καθώς το παιδί δεν ήταν ακόμα σε θέση να κινεί κανένα μέλος του σώματός της, εκτός από τα μάτια, εμείς το μόνο που κάναμε ήταν να συνεχίσουμε να της δίνουμε Αγίασμα από τη Σκήτη του Αγίου μας και να τηρούμε τις εντολές των γιατρών για την αποθεραπεία της. Των γιατρών της παιδιατρικής πτέρυγας και της Μ.Ε.Θ. Παίδων του ΠΑ.Γ.Ν.Η. που σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα των δύο μηνών βρίσκονταν στο πλευρό της κόρης μας με διάθεση για προσφορά, με ήθος αλλά κυρίως με πραγματικό ενδιαφέρον, αφού κάθε τους ενέργεια γινόταν με γνώμονα το σεβασμό στην υγεία και την ψυχολογία του παιδιού και όχι ως στείρα εφαρμογή κάποιου πρωτοκόλλου διαδικασιών. Είδαμε ανθρώπους μαχητές, που φρόντισαν το παιδί μας σαν να ήταν δικό τους. Εικόνες που παραπέμπουν σε κινηματογραφικές παραγωγές του εξωτερικού και όμως γινόταν στο ισόγειο κτίριο ενός Περιφερειακού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου.
Σήμερα, μετά από δύο χρόνια, παρά τον Γολγοθά που βιώσαμε, η κόρη μας είναι μαζί μας με υγεία. Με την σκέψη μας μάλλον καθαρή και χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής, αισθανόμαστε πολύ τυχεροί που τη φοβερή αυτή δοκιμασία μας την περάσαμε σ’ αυτό το Περιφερειακό Νοσοκομείο που βρίσκεται δίπλα στο χωριό μας, στον Άγιο Μύρωνα, με τον θαυματουργό του Άγιο, όπου εντέλει δεν θεωρώ ότι ήταν τυχαίο, λόγω του ότι συνέβησαν τόσα θαυμαστά, με τη βοήθειά του. Μέσα σ’ αυτό το νοσοκομείο που όλα έγιναν με ένα τόσο όμορφα δομημένο τρόπο που νομίζαμε ότι βρισκόμασταν σε ένα από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά ιδρύματα. Τους ευχαριστούμε όλους από τα βάθη της καρδιάς μας και προσευχόμαστε ο Θεός να τους έχει πάντα καλά και να φωτίζει τον δύσκολο δρόμο της καθημερινότητάς τους.
Αυτό το οποίο μας έκανε να συγκλονιστούμε ήταν όταν καλέσαμε τον Ιερέα του χωριού μας να μας κάνει ευχέλαιο στο σπίτι οκτώ μήνες μετά την έξοδο της κόρης μας από το νοσοκομείο. Όταν τελείωσε το ευχέλαιο, συζητήσαμε για όλα αυτά που είχαν συμβεί στο παιδί μας. Τότε, απευθυνόμενη στην Ιερέα, του είπα ότι μας είχε παραξενέψει ο τρόπος που μας αντιμετώπισε εκείνο το Σάββατο το απόγευμα, όταν τον είδαμε στην είσοδο του Ναού του Αγίου Μύρωνα, να γνωρίζει τι είχε συμβεί στο Ναό της Παναγίας της Παλιανής. Η αυτοπεποίθησή του και η σιγουριά του όταν μας είπε: «Το παιδί σας θα γίνει καλά, πηγαίνετε και μην αμφιβάλλετε για την πίστη σας»
Τότε ο Ιερέας με δάκρυα στα μάτια και με βλέμμα απορίας έκανε το σταυρό του και μας είπε: «Ποιος, εγώ; Αυτή την ώρα εγώ κοιμόμουν. Πότε σας είπα τέτοια πράγματα και πώς είναι δυνατόν να είναι τέτοια ώρα ανοιχτός ο Ναός του Αγίου μας μήνα Ιούνιο; Καταλάβαμε τι είχε συμβεί! Ο Άγιος Μύρωνας μας παρουσιάστηκε με τη μορφή του Ιερέα μας και ο ναός του άνοιξε για να υποδεχτεί εμάς που είχαμε τόσο πολλή ανάγκη να ακούσουμε με βεβαιότητα για την εξέλιξη της υγείας της κόρης μας. «Όπου βούλεται ο Θεός, νικάται φύσεως τάξις». Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με τα φτωχά του λόγια αυτά που ζήσαμε και την προσπάθεια μας να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί εκείνη την ημέρα.
Μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στο θαυματουργό Άγιό μας και την Παναγία μας, που μας άκουσαν και με τις μεσιτείες τους μας χάρισαν πάλι το παιδί μας υγιές κοντά μας. Εάν το γεννήσαμε, όπως γεννάται ο κάθε άνθρωπος μια φορά και έρχεται από την ανυπαρξία στη ζωή, τώρα πραγματικά η κόρη μας γύρισε από τον θάνατο στη ζωή.
Αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ, θα το ομολογούμε παντού και πάντα.

Άγιος Μύρωνας, 16/06/2013
Ο πατέρας