Το έτος 1866, ο καλόγερος κ. Σερπετσιδακης ,κρατησε τα λείψανα του Αγίου Μύρωνα ,τα όποια παρέδωσε στην αδελφή του την κ.Σερπετσιδακη και της ζήτησε να φυλαχθουν μεχρι να αποσιωπήσουν τα πράγματα καθώς την περίοδο εκείνη γινόταν μια από τις σημαντικότερες επαναστάσεις της Κρήτης για να ελευθερωθεί από τον τούρκικο ζυγό.
Η κυρία Σερπετζεδάκη είχε 4 παιδιά, ένα από τα οποία ο κ.Μιχάλης Σερπετζιδάκης ήταν πολύ κοντά στον θεό και την εκκλησία γι'άυτο το λόγο ανέθεσε σ΄εκείνον την συνέχεια της φύλαξης των λειψάνων του Αγιου. Ο ίδιος δεν επιθυμούσε τον έγγαμο βίο, κρατώντας σαν επτασφράγιστο μυστικό την επιθυμία της μητέρας του, δεν ομολόγησε σε κανέναν για τα Άγια λείψανα τα οποία είχε τοποθετήσει και κρύψει προσεκτικά σε ένα εικονοστάσι και είχε ζητήσει από όλους να διατηρούν το καντήλι πάντα αναμμένο.


Συμφώνα με την μαρτυρία της ανιψιάς του, Ειρήνης Πολυχρονάκης (Βούτες) όταν έπαθε εγκεφαλικό αναγκάστηκε να μείνει στο κρεβάτι, ζήτησε το εικονοστάσι να βρίσκεται απέναντι του και να διατηρείτε αναμμένο, λέγοντας ότι ήταν για την εικόνα της Αγίας Ειρήνης που είχε τοποθετήσει στο εικονοστάσι. Το δωμάτιο στο οποιο βρισκόταν ήταν στον πρώτο όροφο του σπιτιού και σύμφωνα με την αρχιτεκτονική της εποχής στον όροφο υπήρχε μια πόρτα (χωρίς όμως να υπάρχει μπαλκόνι) που οδηγούσε στο κενό. Όταν πλέον ο ίδιος ήταν πολύ άρρωστος επέτρεψε στις γυναίκες της οικογένειας να καθαρίσουν το δωμάτιο. Ζήτησε λοιπόν ο κ.Μιχάλης Σερπετσιδάκης να βάλουν πάνω στο εικονοστάσι ένα μπαούλο, χωρίς όμως να καταλάβει πως, βρέθηκε έξω από την πόρτα του πάνω ορόφου στο ισόγειο καθαρά ως εκ θαύματος, όπως ανέφερε η ίδια, χωρίς να πάθει τίποτε και στάθηκε όρθια.
Το 1928 έγινε σεισμός κατεστράφησαν πολλά σπίτια όπως και το σπίτι του κ.Σερπετσιδάκη έμεινε μονάχα ανέγγιχτη η γωνία του ορόφου που φυλάσσονταν τα Άγια λείψανα. Λόγο του σεισμού είχαν δώσει στους σεισμόπληκτους σκηνές για να μείνουν, τις οποίες είχαν τοποθετήσει στον προαύλιο χώρο του σχολείου. Σύμφωνα με τη μαρτυρία, από τον χώρο όπου υπήρχαν οι σκηνές έβλεπαν το σπίτι του κ. Μιχάλη και στην γωνία όπου βρισκόταν τα Άγια λείψανα ως εκ θαύματος το καντήλι να συνεχίζει να είναι αναμμένο.
Τον Ιούνιο του 1957 ζήτησε να μιλήσει στον αδελφό του κ. Κώστα Σερπετζιδάκη και του εξήγησε για τα Άγια Λείψανα του Αγίου Μύρωνα. Όταν κάλεσε και τα άλλα του αδέλφια,αποφάσισαν από κοινού να καλέσουν τον τότε σεβασμιότατο μητροπολίτη. Ο κ.Σερπετσιδάκης διηγήθηκε την ιστορία στον μητροπολίτη. Ο μητροπολίτης αφού έκανε ευχέλαιο ,τον εξομολόγησε και τον μετάλαβε. Αργότερα ο μητροπολίτης κάλεσε όλα τα αδέλφια και τους είπε ότι λόγο του,ότι τα Άγια Λείψανα είχαν παραμείνει τόσα χρόνια στο σπίτι τους, θα έπρεπε να αποφασίσουν εάν θα ήθελαν οι ίδιοι να δημιουργήσουν μια εκκλησία για την χάρη του Άγιου Μύρωνα.
Τα αδέλφια αποφάσισαν από κοινού να μεταφερθούν τα Άγια Λείψανα του Αγίου Μύρωνος στο ομώνυμο χωριό.
Στις 7 Αυγούστου 1957 ήρθαν από το Πετροκέφαλο και σκόρπισαν στους δρόμους προς τον Άγιο Μύρωνα, Μυρτιές και Δάφνες και με τη συνοδεία της μπάντας του δήμου, διοικητών και στρατιωτικών καθώς και πολλών επισήμων και πλήθος κόσμου από όλο το νησί ξεκίνησαν την πομπή της μεταφοράς των Αγίων Λειψάνων στο χωριό του Αγίου Μύρωνος.
Μόλις έφτασαν στον Άγιο Μύρωνα έγινε εσπερινός της εορτής του Αγίου Μύρωνα όπου κατέθεσε ο Αρχιεπίσκοπος τα Άγια Λείψανα. Από τότε τα Άγια λείψανα βρίσκονται στον τάφο του Αγίου Μύρωνος στο ομώνυμο χωριό.
Ήταν το μεγαλύτερο γεγονός της εκκλησίας της Κρήτης.
Ο κ. Μιχάλης Σερπετσιδάκης απεβίωσε στις 4 Δεκεμβρίου του 1957. Τρία χρόνια αργότερα όταν πέθανε η μητέρα του αποφάσισαν τα αδέλφια του να ανοίξουν τον τάφο του εκλιπόντα και σύμφωνα με τη μαρτυρία τους,όταν άνοιξαν τον τάφο τον είδαν ακριβώς όπως ήταν, όταν όμως πήγαν να τον ακουμπήσουν διαλύθηκε και ο τόπος μύρισε μια ευχάριστη ευωδία.

Οικογένεια Σερπετσιδάκη .

Ιστορικη μαρτυρία


Το έτος 1866, ο καλόγερος κ. Σερπετσιδακης ,κρατησε τα λείψανα του Αγίου Μύρωνα ,τα όποια παρέδωσε στην αδελφή του την κ.Σερπετσιδακη και της ζήτησε να φυλαχθουν μεχρι να αποσιωπήσουν τα πράγματα καθώς την περίοδο εκείνη γινόταν μια από τις σημαντικότερες επαναστάσεις της Κρήτης για να ελευθερωθεί από τον τούρκικο ζυγό.
Η κυρία Σερπετζεδάκη είχε 4 παιδιά, ένα από τα οποία ο κ.Μιχάλης Σερπετζιδάκης ήταν πολύ κοντά στον θεό και την εκκλησία γι'άυτο το λόγο ανέθεσε σ΄εκείνον την συνέχεια της φύλαξης των λειψάνων του Αγιου. Ο ίδιος δεν επιθυμούσε τον έγγαμο βίο, κρατώντας σαν επτασφράγιστο μυστικό την επιθυμία της μητέρας του, δεν ομολόγησε σε κανέναν για τα Άγια λείψανα τα οποία είχε τοποθετήσει και κρύψει προσεκτικά σε ένα εικονοστάσι και είχε ζητήσει από όλους να διατηρούν το καντήλι πάντα αναμμένο.
Συμφώνα με την μαρτυρία της ανιψιάς του, Ειρήνης Πολυχρονάκης (Βούτες) όταν έπαθε εγκεφαλικό αναγκάστηκε να μείνει στο κρεβάτι, ζήτησε το εικονοστάσι να βρίσκεται απέναντι του και να διατηρείτε αναμμένο, λέγοντας ότι ήταν για την εικόνα της Αγίας Ειρήνης που είχε τοποθετήσει στο εικονοστάσι. Το δωμάτιο στο οποιο βρισκόταν ήταν στον πρώτο όροφο του σπιτιού και σύμφωνα με την αρχιτεκτονική της εποχής στον όροφο υπήρχε μια πόρτα (χωρίς όμως να υπάρχει μπαλκόνι) που οδηγούσε στο κενό. Όταν πλέον ο ίδιος ήταν πολύ άρρωστος επέτρεψε στις γυναίκες της οικογένειας να καθαρίσουν το δωμάτιο. Ζήτησε λοιπόν ο κ.Μιχάλης Σερπετσιδάκης να βάλουν πάνω στο εικονοστάσι ένα μπαούλο, χωρίς όμως να καταλάβει πως, βρέθηκε έξω από την πόρτα του πάνω ορόφου στο ισόγειο καθαρά ως εκ θαύματος, όπως ανέφερε η ίδια, χωρίς να πάθει τίποτε και στάθηκε όρθια.
Το 1928 έγινε σεισμός κατεστράφησαν πολλά σπίτια όπως και το σπίτι του κ.Σερπετσιδάκη έμεινε μονάχα ανέγγιχτη η γωνία του ορόφου που φυλάσσονταν τα Άγια λείψανα. Λόγο του σεισμού είχαν δώσει στους σεισμόπληκτους σκηνές για να μείνουν, τις οποίες είχαν τοποθετήσει στον προαύλιο χώρο του σχολείου. Σύμφωνα με τη μαρτυρία, από τον χώρο όπου υπήρχαν οι σκηνές έβλεπαν το σπίτι του κ. Μιχάλη και στην γωνία όπου βρισκόταν τα Άγια λείψανα ως εκ θαύματος το καντήλι να συνεχίζει να είναι αναμμένο.
Τον Ιούνιο του 1957 ζήτησε να μιλήσει στον αδελφό του κ. Κώστα Σερπετζιδάκη και του εξήγησε για τα Άγια Λείψανα του Αγίου Μύρωνα. Όταν κάλεσε και τα άλλα του αδέλφια,αποφάσισαν από κοινού να καλέσουν τον τότε σεβασμιότατο μητροπολίτη. Ο κ.Σερπετσιδάκης διηγήθηκε την ιστορία στον μητροπολίτη. Ο μητροπολίτης αφού έκανε ευχέλαιο ,τον εξομολόγησε και τον μετάλαβε. Αργότερα ο μητροπολίτης κάλεσε όλα τα αδέλφια και τους είπε ότι λόγο του,ότι τα Άγια Λείψανα είχαν παραμείνει τόσα χρόνια στο σπίτι τους, θα έπρεπε να αποφασίσουν εάν θα ήθελαν οι ίδιοι να δημιουργήσουν μια εκκλησία για την χάρη του Άγιου Μύρωνα.
Τα αδέλφια αποφάσισαν από κοινού να μεταφερθούν τα Άγια Λείψανα του Αγίου Μύρωνος στο ομώνυμο χωριό.
Στις 7 Αυγούστου 1957 ήρθαν από το Πετροκέφαλο και σκόρπισαν στους δρόμους προς τον Άγιο Μύρωνα, Μυρτιές και Δάφνες και με τη συνοδεία της μπάντας του δήμου, διοικητών και στρατιωτικών καθώς και πολλών επισήμων και πλήθος κόσμου από όλο το νησί ξεκίνησαν την πομπή της μεταφοράς των Αγίων Λειψάνων στο χωριό του Αγίου Μύρωνος.
Μόλις έφτασαν στον Άγιο Μύρωνα έγινε εσπερινός της εορτής του Αγίου Μύρωνα όπου κατέθεσε ο Αρχιεπίσκοπος τα Άγια Λείψανα. Από τότε τα Άγια λείψανα βρίσκονται στον τάφο του Αγίου Μύρωνος στο ομώνυμο χωριό.
Ήταν το μεγαλύτερο γεγονός της εκκλησίας της Κρήτης.
Ο κ. Μιχάλης Σερπετσιδάκης απεβίωσε στις 4 Δεκεμβρίου του 1957. Τρία χρόνια αργότερα όταν πέθανε η μητέρα του αποφάσισαν τα αδέλφια του να ανοίξουν τον τάφο του εκλιπόντα και σύμφωνα με τη μαρτυρία τους,όταν άνοιξαν τον τάφο τον είδαν ακριβώς όπως ήταν, όταν όμως πήγαν να τον ακουμπήσουν διαλύθηκε και ο τόπος μύρισε μια ευχάριστη ευωδία.

Οικογένεια Σερπετσιδάκη .